W hanzeatyckiej metropolii nad Łabą, które nas, polskich hamburczyków, wprawia w uzasadnioną dumę, przysparza podziwu, serdeczności i uznania - miejsce, które odwiedza się kilkakrotnie w ciągu roku, by uczcić wielkość, zastanowić się nad sensem życia i istotą wiary. I wtedy właśnie przychodzą na myśl słowa Św. Jana Pawła II, wypowiedziane do Polaków rozsianych po świecie: Musicie służyć krajowi, w którym żyjecie, pracować dla niego, kochać go i przyczyniać się do jego rozwoju, rozwijając siebie, własne człowieczeństwo, to, co w was jest.
Hamburg jest pierwszym niemieckim miastem, w którym stanął w kwietniu 2007 roku pomnik Jana Pawła II. To wyraz podziękowania dla zmarłego w 2005 roku Ojca Świętego, wyraz wdzięczności za ogromny wkład, jaki włożył w porozumienie między Polakami i Niemcami, podziękowanie za to, że odnowił arcybiskupstwo w Hamburgu w 1995 roku. Na cokole umieszczono napis: Prekursorowi nowej Europy, ponownemu założycielowi arcybiskupstwa w Hamburgu, promotorowi polsko-niemieckiego pojednania. Monument wysokości 2,3 metra autorstwa zamieszkałego w Monachium artysty - rzeźbiarza Józefa Nowaka stoi przed katedrą St. Marien, zwaną też Mariendom, w hamburskiej dzielnicy St. Georg. Powstał z woli i zaangażowania miejscowej Polonii, skupionej wokół Misji Katolickiej, która partycypowała także w kosztach jego budowy (ok. 30 tys. euro). W zamiarze tym wspierał ją ks. prałat Jan Sliwański, wraz z hamburskim arcybiskupem Wernerem Thissenem i biskupem Hansem Jochenem Jaschke. Inicjatywę poparli burmistrz Hamburga Ole von Beust i konsul Jan Granat, a także senator kultury Hamburga Karin von Welck. Artystyczną koncepcję pomnika, jego bryłę, strukturę powierzchni i realistyczną wymowę dzieła poparli: profesor Bernard Schwichtenberg z Kilonii - prezes Związku Artystów Niemieckich, a także dyrektor i założyciel Bucerius Kunst Forum - Heinz Spielmann.
Czytaj więcej: JEST TAKIE MIEJSCE…
Gdzieś daleko, a z drugiej strony - blisko, może za chwilę potoczyć się wojna. Regularnie śledzimy wiadomości ze Wschodniej Ukrainy, chociaż staramy się nimi zbyt nie emocjonować, żeby móc wykonywać nasze codzienne obowiązki albo po prostu zwyczajnie żyć. Współczujemy wszystkim, którzy zginęli, żeby bronić wolności na Majdanie i podziwiamy ich za niecodzienne współczesne bohaterstwo. Kto kiedyś był na Ukrainie, zdaje sobie sprawę, że obrońcy Majdanu mieli w sobie pewien rodzaj desperacji, jaką mają wszyscy biorący udział w powstaniach narodowych. Jest to desperacja człowieka, który już. nic ma nic do stracenia - poza resztkami wolności, godności.
Ostatnim takim zrywem Polaków, nad którego sensem zastanawiają się teraz „mądrzy świata tego", było Powstanie Warszawskie 1944. Niestety, jako wnuczka poległego powstańca nie mogę się wypowiadać obiektywnie na ten temat. Moi dziadkowie i ojciec wychodzili z Powstania i każdy stary warszawiak rozumie, dlaczego w nim brali udział. Rozumie też, dlaczego trudno prawdziwym warszawiakom mieszkać po prawej stronie Wisły, bo tam zostali Ci, którzy nie zdecydowali się na udział w Powstaniu.
Czytaj więcej: EURO(WIZJA): MY - SŁOWIANIE, GERMANIE, ANGLOSASI?
Niemcy to nadal najpopularniejszy kierunek wyjazdów zarobkowych Polaków. Okazuje się, że ponad dwie trzecie dorosłych Polaków (69 proc.) ma za granicą kogoś bliskiego - członka rodziny lub znajomego. Niemal co trzeci (30 proc.) badany, który ma znajomych za granicą, twierdzi, że zna od jednej do trzech takich osób. Podobny odsetek (33 proc.) przyznaje, że za granicą mieszka od czterech do dziewięciu członków jego rodziny lub przyjaciół. Prawie co trzeci (32 proc.) zna przynajmniej 10 takich osób. CBOS podkreśla, że więzi z migrantami stanowią kapitał, który może być wykorzystany w razie potrzeby. Takie sieci kontaktów, dzięki redukcji kosztów i ryzyka związanego z migracjami, przyczyniają się do zwiększania skali migracji - napisano w omówieniu wyników o powrotach z emigracji (gazeta.pl).
Czytaj więcej: BLASKI I CIENIE WYJAZDÓW NA „SAKSY"
