- Krystyna
- Aktualności
- Odsłony: 259
Bundeskanzlerin Merkel gratuliert dem Präsidenten der Republik Polen, Andrzej Duda
Sehr geehrter Herr Präsident,
zu Ihrer Wiederwahl zum polnischen Präsidenten gratuliere ich Ihnen herzlich. Für Ihr verantwortungsvolles
Amt wünsche ich Ihnen Glück und Erfolg.
Polen und Deutschland verbindet heute, 75 Jahre nach Kriegsende, eine enge Partnerschaft inmitten Europas.
Im Bewusstsein dieses Jahrestages ist es mir ein besonderes Anliegen, die Freundschaft zwischen Polen und
Deutschland auch in Zukunft weiter auszubauen.
Die großen Herausforderungen, vor denen wir in Europa und international stehen, in erster Linie die COVID-19
Pandemie, zeigen, wie wichtig eine enge nachbarschaftliche Zusammenarbeit auf Grundlage gemeinsamer Werte und
europäischer Geschlossenheit ist.
Im kommenden Jahr jährt sich zum 30. Mal der Abschluss des deutsch-polnischen Nachbarschaftsvertrages. Ich
wünsche mir, dass wir dieses Ereignis nutzen können, um unsere Beziehungen weiter zu vertiefen.
Mit freundlichen Grüßen,
Angela Merkel
Bundeskanzlerin der Bundesrepublik Deutschland
W Niemczech, w I turze wyborów Rafał Trzaskowski wygrał zdecydowanie. Na urzędującego prezydenta Andrzeja Dudę głosowało 19,9 proc. (8 110 głosów), zaś na Szymona Hołownię – 15,6 procent (6 358 głosów). Kandydat Konfederacji Krzysztof Bosak uzyskał poparcie 5,7 proc. (2 340 głosów), Robert Biedroń z Lewicy – 4,5 proc. (1826), zaś Władysław Kosiniak-Kamysz 0,84 proc. (343 głosów). Pozostali kandydaci uzyskali łącznie mniej niż 1 proc. głosów.
12 maja 2020 roku zmarł Andrzej Saciuk. Poznałem go już po tym, jak rozstał się ze sceną. Nie przestał jednak śpiewać i kiedy podczas wieczorukolęd w berlińskim Czerwonym Ratuszu organizatorzy – śpiewacy Opery Berlińskiej Małgorzata i Marek Picz - zaprosili go na podest, zaśpiewał wpaniale solo, a na bis z cała salą, poczuł się jeszcze razgwiazdą, jego głos zapanował nad przestrzenią i publicznością. Przedostatni akt jego życia Andrzej Saciuk spędził sam w swoim niewielkim mieszkaniu w Berlinie Charlottenburgu, zaprosił mnie kiedyś do siebie i ugotował świetny obiad. Rozmawialiśmy o śpiewie i nauczaniu śpiewu. Andrzej miał na śpiew pogląd podobny do mojego poglądu na tłumaczenie: śpiewać może każdy, nie każdego chce się słuchać. A także: śpiew, wykorzystujący najstarszy instrument muzyczny, wymaga kształcenia głosu, słuchu, oddechu, wrażliwości, wiedzy muzycznej. Dodać trzeba: osobowości, gdyż śpiew operowy to jedna z najbardziej wyrafinowanych czynności, jakie może wykonywać człowiek. Nie tylko bowiem wymaga ogromnego wysiłku i opanowania ciała, lecz jest jednocześnie zadaniem aktorskim i to szczególnym – zawsze na żywo, w konwencji zgoła nie naturalistycznej, podporządkowanej muzyce i regułom gatunku. Wywalczyć sobie w gorsecie ograniczeń operowych artystyczną wolność to sukces, do którego w przypadku Andrzeja Saciuka droga była trudna i długa, studia aktorskie i nauka śpiewu u niezwykle wymagających mistrzów zmuszały do pokory i wyrzeczeń; mistrzostwo i entuzjazm publiczności, tytuły i nagrody są ważne, zwycięstwo nad sobą samym, nad zadowoleniem się dobrym, gdy znakomite wymaga stukrotnie więcej pracy, to jest poziom, o który walczył Saciuk.
Niejednemu z nas krążą po głowie myśli, że dobrze byłoby zrobić coś dla Ziemi i miejsca w którym się żyje. Pomysł sadzenia drzew pojawił się dawno temu, podczas pobytu w Toronto. Spacerując po alejkach parkowych zauważyłam zawieszone na drzewach tabliczki z nazwiskami lub nazwami firm – były to informacje o tym, kto jest sponsorem tej konkretnej sadzonki. Pomyślałam wówczas, że kontynuowanie tej pięknej idei warto byłoby zacząć od siebie. I takposadziłam pierwsze „moje drzewko” - koło domu mojego syna w Toronto. Po przyjeździe do Polski sadziłam kolejne drzewa podczas wizyt u znajomych, którzy mieli własne domki z ogrodem. Zamiast prezentu powitalnego czy urodzinowego kupowałam sadzonki drzew, przeważnie iglastych.Jedno drzewko posadziłam u znajomego w Lęborku, drugie u brata w Krynicy Zdroju i jeszcze jedno u znajomej pod Opolem.
Zmarł prof. dr Olav Münzberg, który był współtwórcą polsko - niemieckiej sceny teatralnej "Teatr Studio am Salzufer" i TRANSform Schauspielschule, promujących polskie sztuki teatralne w języku niemieckim. Na cmentarzu Luisenfriedhof w dzielnicy Charlottenburg ostatnie pożegnanie odbyło się gronie najbliższej rodziny, studentów, artystów i przedstawicieli niemieckich instytucji kulturalnych. Biuro Polonii reprezentowała Ewa Maria Slaska, media polonijne Krystyna Koziewicz. Ewa Maria Slaska i kilka innych osób, przed laty związanych z Polsko-Niemieckim Towarzystwem Literackim WIR, przybyło też na pogrzeb Olava Münzberg, by pożegnać wieloletniego przewodniczącego Towarzystwa. Niestety na pogrzebie wybitnego przyjaciela polskiej kultury zabrakło przedstawicieli Ambasady i Instytutu Polskiego. To smutne, że z naszego życia kulturalnego zanika chrześcijańska tradycja oddawania ostatniego hołdu zmarłemu, na który z pewnością zasłużył sobie Olav Münzberg.
W ramach akcji „Polska w Twoim domu/Poland at your home” (
