12 maja 2020 roku zmarł Andrzej Saciuk. Poznałem go już po tym, jak rozstał się ze sceną. Nie przestał jednak śpiewać i kiedy podczas wieczorukolęd w berlińskim Czerwonym Ratuszu organizatorzy – śpiewacy Opery Berlińskiej Małgorzata i Marek Picz - zaprosili go na podest, zaśpiewał wpaniale solo, a na bis z cała salą, poczuł się jeszcze razgwiazdą, jego głos zapanował nad przestrzenią i publicznością. Przedostatni akt jego życia Andrzej Saciuk spędził sam w swoim niewielkim mieszkaniu w Berlinie Charlottenburgu, zaprosił mnie kiedyś do siebie i ugotował świetny obiad. Rozmawialiśmy o śpiewie i nauczaniu śpiewu. Andrzej miał na śpiew pogląd podobny do mojego poglądu na tłumaczenie: śpiewać może każdy, nie każdego chce się słuchać. A także: śpiew, wykorzystujący najstarszy instrument muzyczny, wymaga kształcenia głosu, słuchu, oddechu, wrażliwości, wiedzy muzycznej. Dodać trzeba: osobowości, gdyż śpiew operowy to jedna z najbardziej wyrafinowanych czynności, jakie może wykonywać człowiek. Nie tylko bowiem wymaga ogromnego wysiłku i opanowania ciała, lecz jest jednocześnie zadaniem aktorskim i to szczególnym – zawsze na żywo, w konwencji zgoła nie naturalistycznej, podporządkowanej muzyce i regułom gatunku. Wywalczyć sobie w gorsecie ograniczeń operowych artystyczną wolność to sukces, do którego w przypadku Andrzeja Saciuka droga była trudna i długa, studia aktorskie i nauka śpiewu u niezwykle wymagających mistrzów zmuszały do pokory i wyrzeczeń; mistrzostwo i entuzjazm publiczności, tytuły i nagrody są ważne, zwycięstwo nad sobą samym, nad zadowoleniem się dobrym, gdy znakomite wymaga stukrotnie więcej pracy, to jest poziom, o który walczył Saciuk.
Czytaj więcej: Już nie będziesz motylku skrzydlaty - wspomnienie
Niejednemu z nas krążą po głowie myśli, że dobrze byłoby zrobić coś dla Ziemi i miejsca w którym się żyje. Pomysł sadzenia drzew pojawił się dawno temu, podczas pobytu w Toronto. Spacerując po alejkach parkowych zauważyłam zawieszone na drzewach tabliczki z nazwiskami lub nazwami firm – były to informacje o tym, kto jest sponsorem tej konkretnej sadzonki. Pomyślałam wówczas, że kontynuowanie tej pięknej idei warto byłoby zacząć od siebie. I takposadziłam pierwsze „moje drzewko” - koło domu mojego syna w Toronto. Po przyjeździe do Polski sadziłam kolejne drzewa podczas wizyt u znajomych, którzy mieli własne domki z ogrodem. Zamiast prezentu powitalnego czy urodzinowego kupowałam sadzonki drzew, przeważnie iglastych.Jedno drzewko posadziłam u znajomego w Lęborku, drugie u brata w Krynicy Zdroju i jeszcze jedno u znajomej pod Opolem.
Zmarł prof. dr Olav Münzberg, który był współtwórcą polsko - niemieckiej sceny teatralnej "Teatr Studio am Salzufer" i TRANSform Schauspielschule, promujących polskie sztuki teatralne w języku niemieckim. Na cmentarzu Luisenfriedhof w dzielnicy Charlottenburg ostatnie pożegnanie odbyło się gronie najbliższej rodziny, studentów, artystów i przedstawicieli niemieckich instytucji kulturalnych. Biuro Polonii reprezentowała Ewa Maria Slaska, media polonijne Krystyna Koziewicz. Ewa Maria Slaska i kilka innych osób, przed laty związanych z Polsko-Niemieckim Towarzystwem Literackim WIR, przybyło też na pogrzeb Olava Münzberg, by pożegnać wieloletniego przewodniczącego Towarzystwa. Niestety na pogrzebie wybitnego przyjaciela polskiej kultury zabrakło przedstawicieli Ambasady i Instytutu Polskiego. To smutne, że z naszego życia kulturalnego zanika chrześcijańska tradycja oddawania ostatniego hołdu zmarłemu, na który z pewnością zasłużył sobie Olav Münzberg.
W ramach akcji „Polska w Twoim domu/Poland at your home” (
Dziś obchodzimy Dzień Polonii i Polaków za Granicą - święto naszych Rodaków zamieszkałych na niemal wszystkich kontynentach.Miło mi z tej okazji gościć u Państwa w domach. Majowe święta: rocznice uchwalenia Konstytucji 3-go Maja i wejścia Polski do Unii Europejskiej, Dzień Flagi czyDzień Polonii i Polaków za Granicą upamiętniają najcenniejsze dla nas wartości: umiłowanie Ojczyzny, symboli narodowych, wolności, solidarności,poszanowania praw i godności człowieka. Obchodami Dnia Polonii, ustanowionego z inicjatywy Senatu Rzeczypospolitej - tradycyjnego opiekuna Polonii i Polaków rozsianych po całym świecie, podkreślamy wkład światowego ruchu polonijnego w odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 roku izasługi Polonii w walce o zachowanie polskiej tożsamości narodowej. Nawiązujemy też do przedwojennej tradycji obchodzenia Dnia Opieki nad Rodakami na Obczyźnie.
W 2020 roku jedna z najstarszych i najbardziej żywotnych organizacji w Berlinie Zjednoczenie Polaków obchodzić będzie 65 - lecie istnienia. Ażeby poznać prawdziwą historię powstania Zjednoczenia trzeba było długo szukać w materiałach źródłowych, w których za wiele szczegółowych informacji trudno znaleźć. Historia tej organizacji zaczęła się zaraz po zakończeniu II wojny światowej, w chwili kiedy olbrzymie masy Polaków znalazły się na terenach zachodnich stref okupacyjnych Niemiec. Od pierwszych chwil wolności zaczęto w swoich środowiskach organizować się życie społeczne, organizacyjne i polityczne. Ponieważ istniała żywotna potrzeba utworzenia centralnej organizacji reprezentującej interesy wszystkich polskich środowisk, zdecydowano w 1946 r o utworzeniu konfederacji organizacji w Niemczech o nazwie Zjednoczenie Polskie w Niemczech. Założycielami byli m.in. Bolko Kliemek, Bonifatius Stopa i Józef Dunst. Nowo powstała organizacja zrzeszała mniejsze struktury i była pewnego rodzaju parlamentem organizacyjnym polskiego środowiska. Szybko jednak okazało się, że kłótliwość, skłonność do wewnętrznych sporów (skąd my to znamy), wpływy różnych stronnictw i grup, spowodowały niezliczone kryzysy w dalszej działalności. Ostatecznie Zjednoczenie nie wytrzymało wielu rozłamów i upadło. W takim stanie trwało do początku do 1955 roku i ten rocznik można uznać za rok powstania Zjednoczenie Polaków w Berlinie, które w 2020 roku po wielu turbulencjach organizacyjnych przetrwało 65 lat do dnia dzisiejszego dzięki wiernym jej członkom, jak: Witteck Małgorzata, Irmischer Alexander czy Weber Teresa.
