Nasza planeta cierpi, jest zagrożona – tak brzmi konkluzja ONZ w panelu ds. Zmian Klimatu IPCC. Raport ocieplenia obciąża człowieka za emitowane gazy cieplarniane (dwutlenek węgla). Unia Europejska postanowiła, że do roku 2020 zmniejszyć trzeba o połowę emisję dwutlenku węgla. Co więcej za 13 lat 20% całej energii ma pochodzić ze źródeł odnawialnych – słońca, wiatru, wody czy biomasy. Budowanie nowych elektrowni atomowych budzi coraz więcej protestów zarówno organizacji ekologicznych, jak i tzw. zwykłych ludzi. Niewątpliwie po katastrofach w Czernobylu i Fukushimie niezwykle wzrosła społeczna świadomość zagrożeń.
W jaki sposób Unia Europejska powinna dawać dobry przykład innym państwom w zakresie polityki klimatycznej? Jaki wkład może mieć Polska, Francja i Niemcy? Na te i inne pytania starali się odpowiedzieć goście dyskusji panelowej pt. „UE jako prekursor nowej polityki klimatycznej?”, która odbyła się 27 października w ambasadzie Francji w Berlinie w ramach cyklu spotkań „Europa - jedność w różnorodności”.
W dyskusji udział wzięli:
Karsten Sach - dyrektor Departamentu ds. Europejskich i Współpracy Międzynarodowej federalnego Ministerstwa Środowiska,
Jacek Mizak - dyrektor Departamentu Zrównoważonego Rozwoju polskiego Ministerstwa Środowiska oraz prof. Vincent Moron - ekspert w dziedzinie klimatu Uniwersytetu Aix-Marseille.
Dyskusję moderowała Julia Krittian, korespondentka Mitteldeutscher Rundfunk.
Polska, Niemcy i Francja stoją przed wspólną szansą wpłynięcia na światową politykę klimatyczną. Okazją do podjęcia aktywnych działań jest zbliżający się szczyt klimatyczny w Paryżu COP21. Państwa europejskie powinny dać przykład walki z globalnym ociepleniem.
Polska wprowadziła program ochrony powietrza, który zaczął obowiązywać od października bieżącego roku. Chodzi głównie o osiągnięcie w możliwym krótki czasie dopuszczalnych poziomów pyłu zawieszonego i innych szkodliwych substancji w powietrzu wynikających z przepisów prawa unijnego.
Dyskusja panelowa była okazją do wymiany myśli na temat oraz wkładu tych trzech państw w budowanie założeń światowej polityki klimatycznej