Polska Misja Katolicka

Barbara Małoszewska

W niedzielę, 3 sierpnia 2014 roku, w kościele św. Józefa w Mona­chium odprawiona została Msza św. w 70. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, której przewodniczył o. Tomasz. Jakubczak CSsR. redemptorysta z Pietropawłowska, który wygłosił okolicznościową ho­milię. Parafianie modlili się za bohaterów Powstania Warszawskiego i za Polskę. Uroczystość ubogaciły liczne parafialne poczty sztandarowe. Na zakończenie odśpiewano pieśń Boże, coś Polskę. Honorowymi gośćmi uroczystości byli mieszkający w Monachium uczestnicy Powstania Warszawskiego: pani Inna Zembrzuska-Wysocka i pan Aleksander Menhard.

Czytaj więcej: OBCHODY 70. ROCZNICY WYBUCHU POWSTANIA WARSZAWSKIEGO W POLSKIEJ PARAFII KATOLICKIEJ W MONACHIUM

dr Barbara Małoszewska

Od 1996 roku, na początku Adwentu, wystawiane są w Niemczech, głównie na dworcach kolejowych, polskie szopki. Wykonują je uczniowie kilku szkół plastycznych w Polsce, w tym Państwowego Liceum Sztuk Plastycznym im. Kenara w Zakopanem, którzy rzeźbią od kilkunastu lat co roku przynajmniej jedną szopkę. Inicjatorem tej akcji był ks. prof. Witold Broniewski, polski kapłan, mieszkający od lat w Stuttgarcie. Jego ideą było „wyprowadzenie" żłóbka z kościołów w miejsca publiczne, aby w ten sposób przeciwstawić się nasilającej się komercjalizacji Świąt Bożego Narodzenia. I tak szopki stanęły na dworcach kolejowych, lotniskach, w bankach, centrach handlowych, przekazując bożonarodzeniowe przesłanie podróżnym, przechodniom, klientom. Każda szopka zawiera przesłanie dla świata i tak powstały żłóbki z wiodącymi hasłami, takimi jak np. Betlejem a rodzina, Betlejem a Nowa Europa, Betlejem a młodzież, Betlejem a biedni naszego świata. Obok Świętej Rodziny w niektórych szopkach można zobaczyć figury Matki Teresy z Kalkuty, św. Stanisława Kostki, św. Teresy z Lisieux, czy Pier Giorgio Frassatiego.

Czytaj więcej: POLSKIE SZOPKI W NIEMCZECH

Piotr Małoszewski

Polska Rada Duszpasterska Europy Zachodniej powstała w 1992 roku jako przedstawicielstwo polskich katolików w Europie Zachod­niej. Przewodniczy jej każdorazowo Delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej. Od dwóch lat jest nim ks. bp Wiesław Lechowicz, sufragan tarnowski. W skład 12-osobowej delegacji Polonii Niemieckiej, której przewodniczy ks. prałat Stanisław Budyń (Hannower), Rektor Polskiej Misji Katolickiej, wchodzi m.in. 6 członków Zarządu Chrześcijańskiego Centrum Krzewienia Kultury, Tradycji i Języka Polskiego: ks. dr prałat Ryszard Mroziuk (Dortmund), prof. dr hab. inż. Piotr Małoszewski (Monachium), mec. Edmund Ropel (Giesen), ks. prałat Kazimierz Latawiec (Mannheim), ks. prałat Leon Sądowicz (Mainz) i. mec. Andrzej Holm (Mannheim), a ponadto pozo­stali przedstawiciele Rady Naczelnej Polskich Katolików Świeckich w Niemczech: Małgorzata Brzósko (Dortmund), Andrzej Krysta (Norymberga), dr Grażyna Koszałka (Hamburg) oraz ks. Jerzy Wieczorek SChr, prowincjał Towarzystwa Chrystusowego w Niemczech (Bochum) i ks. Jacek Herma, moderator Ruchu „Światło-Życie" (Carlsberg). Prof. Piotr Małoszewski jest wiceprzewodniczącym rady z ramienia świeckich.

Czytaj więcej: XXII PLENARNE ZEBRANIE POLSKIEJ RADY DUSZPASTERSKIEJ EUROPY ZACHODNIEJ

   Ks. rektor Stanisław Budyń

Sierpień wyróżnia się w religijności polskiej wy­jątkową aktywnością, jaką są piesze pielgrzymki na Jasną Górę. W 2012 roku w 169 pielgrzymkach wzięło udział ok. 103 tysiące osób. W roku bieżącym zameldowanych jest blisko 130 tysięcy uczestników. Jedne pielgrzymki organizowane są przez poszcze­gólne diecezje, inne przez zakony, a jeszcze inne przez różnego rodzaju stowarzyszenia religijne. Pąt­nicy przemierzają łącznie ponad 15 tysięcy kilometrów i w sposób „gwiaździsty" zdążają ze wszystkich stron na Jasną Górę. Pierwsza zorganizowana pielgrzymka przybyła do Częstochowy w 1434 roku, po odnowieniu Obrazu Matki Bożej, zniszczonego przez złodziei. Wówczas obraz niesiony był przez pątników z Krakowa na Jasną Górę. Kroniki podają, że w XVI wieku pielgrzymi przybywali z ponad 300 miejscowości Rzeczpospolitej i z ponad 50 znajdujących się poza jej ówczesnymi granicami. O znaczeniu pielgrzymek dla ludności świad­czy fakt, że pomimo trwającego obowiązku pańszczyzny, nie odwa­żono się zakazać chłopom uczestniczenia w nich. Pielgrzymowały wszystkie warstwy społeczne - od chłopstwa, przez mieszczaństwo aż do szlachty. Dla wielu była to jedyna możliwość udania się w po­dróż. Grupy pielgrzymów nazywano kompaniami, na czele każdej stał przewodnik. On wyznaczał trasę, miejsce i godziny postoju oraz prowadził modlitwy. Przewodnikami były najczęściej osoby świeckie. W okresie zaborów pielgrzymki na Jasną Górę były wyra­zem jedności narodu. Pomimo zakazów rosyjskich i niemiec­kich zaborców ludzie brali w nich udział, wyrażając nie tylko swój patriotyzm, ale i wierne trwanie w pobożności maryjnej. Najstarsza zorganizowana pielgrzymka, która nieprzerwanie trwa do dzisiaj, wyrusza z Warszawy i przemierza swój szlak od 1711 roku. Biorą w niej udział mieszkańcy stolicy i okolicznych miejscowości - od 8 do 15 tysięcy pątników. W 1792 roku uczestnicy prawie doszczętnie zostali wymordowani przez wojska rosyjskie. Upamiętnia to pomnik w pobliżu wsi Krasice, ok. jednego dnia drogi od Częstochowy. Nawet podczas II wojny światowej i podczas Powstania Warszawskiego nie przerwano pielgrzymowania. Po II wojnie światowej liczba pątników, z racji uwarunkowań politycznych i społecznych, znacznie się zmniejszy­ła.

Czytaj więcej: TRADYCJA PIELGRZYMOWANIA