flahapl Polska Flag of Germany.svgDeutschland 
  • IMG_0182_new.JPG
  • prezydent.jpg
  • Szydlo_new.jpg
  • U4prezydenta.jpg

Rozmowa z Alexandrą Ndolo

Ndolo 1

 

Alexandra Ndolo – najlepsza zawodniczka reprezentacji Niemiec na zawodach szermierczych w Moskwie zajęła także drugie miejsce. Pochodzi z Bayreuth, a oprócz tego – uwaga! – jest córką Polki i Kenijczyka. Poniższy wywiad został przeprowadzony po polsku.

– Czy przed szermierką uprawiałaś inne dyscypliny sportu?

– Lekkoatletyką interesowałam się już od dziecka. W wieku dziewięciu lat zaczęłam uprawiać pięciobój, szermierka jest jedną z tych pięciu dyscyplin, więc trenowałam ją także. Ale całkowicie poświęciłam się szermierce dopiero w wieku 21 lat.

Grass

Guenter Grass z Wisławą Szymborską i Czesławem Miłoszem w Wilnie

 

Inaczej przy pożegnaniach ogarniamy swą pamięcią ludzi, których znaliśmy blisko, jak też z którymi w jakiś sposób – nawet przypadkowy – zetknął nas los. Ludzka sylwetka, nawet ta tak znana publicznie, wtedy nie jest abstrakcją i aby tak było, wystarczy czasem epizodycznego spotkania, krótkiej rozmowy.

Tak właśnie jest z moim zapamiętaniem Autora Blaszanego bębenka. Kiedy 1 października 2000 roku przybył do Wilna obok dwojga noblistów polskich – Wisławy Szymborskiej i Czesława Miłosza – pozostawał Guenter Grass niejako na uboczu, był na gruncie litewskim mniej znany od poetów polskich, nie mówiąc o tutejszych Polakach. Główne brawa już podczas pierwszego spotkania literatów, na deskach dawnego Teatru na Pohulance (paradoksalne, że na jego tradycjach i jego pomieszczeniu działa Rosyjski Teatr Dramatyczny), przypadły Miłoszowi. On też był otoczony sporą grupką osób po tym spotkaniu, jak również podczas uroczystego przyjęcia – każdy chciał z nim obowiązkowo zrobić zdjęcie, wokół krążyła cała chmara polityków, dziennikarzy. Nieco mniej ich było wokół` Szymborskiej. Natomiast Grass był sam i mógł sobie spokojnie spożyć kolację po pierwszej prezentacji noblistów.

K4 05 01 fot.1

Ośrodek dla uchodź­ców na krańcach Kijo­wa, w miejscowości Puszcza Wodyca. Na budynku rosyjski napis Istocznik, po ukraińsku to Dżereła. Oznacza to samo: źródło. W malowniczym lasku, nieopodal szosy. Pod koniec marca liczy 256 osób. Głównie przeby­wają tu samotne matki z dziećmi, większość z rozbitych rodzin.

Przedtem budynek, jak i wszystko, należał do państwa, potem trafił w ręce prywatne. W recepcji, w obszernym i ciemnym holu dyżur spra­wuje grupka młodzieży. Dziewczyny i chłopaki dogrzewają się dużymi grzejnikami za ich plecami. Na komputerze leci film. Obok wejścia - ta­blica ogłoszeń. Wyróżniają się te z propozycją pomocy psychologicznej. Godziny wstępu mieszkańców „pensjonatu" i wizyt gości: 8-22.

W głębi mężczyźni oglądają telewizję, kilku żołnierzy w mundurach. Jest spokojnie i czysto. Mijani mieszkańcy, zarówno dzieci i dorośli, witają się z przybyszami. Na recepcji można zostawić pomoc. Ludzie dobrej woli, którzy opiekują się uchodźcami od czerwca 2014 roku, regularnie przywożą wszystko, co da się zebrać wśród znajomych: używane ubranie, środki czystości, zabawki, lekarstwa, jedzenie dla niemowlaków.

Wskazania Ojca Świętego dla Rodaków poza Polską

1.Nie zapominaj, że najwyższym dobrem jest Bóg i bez Niego nie zrozumiesz samego siebie i nie odnajdziesz sensu życia.

2.Nie zapieraj się imienia swojego narodu, ani jego historycznych doświadczeń bo są to jego własne korzenie, jego mądrość, choćby gorzki jego powód do dumy.

3.Pamiętaj o tym, że gdziekolwiek rzucą cię losy, zawsze masz prawo, aż po kres dni twoich, pozostać członkiem swej narodowej rodziny.

Kiedy myślę o Ojcu Świętym, a dziś i o Świętym polskim, moja dusza napełnia się ciepłem, a jednocześnie osobistą radością - przecież ten Człowiek mnie dotknął i błogosławił, a tym samym odmienił, choć w życiu czekało na mnie potem wiele prób, w tym niepowodzeń i zagubień. Ojca Świętego widziałem w Warszawie, podczas Jego pierwszej Pielgrzymki do Polski, z daleka, i nawet udało mi się zrobić aparatem matki „Zenit” nieostre zdjęcie, ale do głowy nie mogło mi przyjść, że będę miał okazję widzieć Go z bliska i nawet rozmawiać. A było tak. Pod koniec października 1990 roku przebywałem w Rzymie. W Domu Polskim im. Jana Pawła II na via Cassia odbywała się historyczna konferencja pod hasłem Kraj Emigracja, na której po raz pierwszy Polacy ze Związku Radzieckiego (jeszcze istniał!) spotkali się ze swymi rodakami z różnych zakątków świata. Niepodległość na Litwie pozostawała jeszcze w sferze marzeń, czasy były niezwykle trudne i powikłane, złe przeczucia towarzyszyły naszej codzienności. Przykrości dotykały dodatkowo nasze środowisko z powodu wydawania dwutygodnika „Znad Wilii”, pisma o wyraźnym i konsekwentnym charakterze niepodległościowym.

WSPOMINAJĄC JANA PAWŁA II

 16 października 1978, na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe, w ósmym głosowaniu polski kardynał Karol Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Zdarzyło się to w Rzymie, w dzień świętej Jadwigi. Symboliczny to moment, bo wybór polskiego papieża odbył się w dniu, gdy Kościół Katolicki czci pamięć świętej, ważnej dla Polski, czego oczywiście nikt nie mógł ani wiedzieć, ani przewidzieć.

Jadwiga (Hedwig) Śląska (1174-1243) była księżniczką niemiecką z Andechs, żoną Henryka Brodatego i matką Henryka Pobożnego. Była, jak wiele średniowiecznych księżniczek, prawdziwą chrześcijanką. Ufundowała liczne kościoły i klasztory, w tym w roku 1209 pierwszy polski klasztor kobiecy cysterek w Trzebnicy, ale przede wszystkim słynna była z umartwień i pomocy, jaką niosła chorym i biednym. Zmarła w roku 1243, w roku 1267 została kanonizowana przez papieża Kle­mensa IV. Była to jedna z najszybszych kanonizacji w historii Kościoła, aczkolwiek nie do porównania z kanonizacją świętego Franciszka - w dwa lata po śmierci, czy świętego Jana Pawła II - w 9 lat po zgonie. Jadwiga jest czczona jako patronka Polski, Śląska i Berlina. W 1680 roku, na prośbę Jana III Sobieskiego, papież Innocenty XI ustanowił kult św. Jadwigi na cały Kościół.

W hanzeatyckiej metro­polii nad Łabą, które nas, polskich hamburczyków, wprawia w uzasadnioną dumę, przysparza podziwu, serdeczności i uznania - miejsce, które odwiedza się kilkakrotnie w ciągu roku, by uczcić wielkość, zasta­nowić się nad sensem życia i istotą wiary. I wtedy właśnie przychodzą na myśl słowa Św. Jana Pawła II, wypo­wiedziane do Polaków rozsianych po świecie: Musicie służyć krajowi, w którym ży­jecie, pracować dla niego, kochać go i przyczyniać się do jego rozwoju, rozwijając siebie, własne człowieczeń­stwo, to, co w was jest.

Hamburg jest pierwszym niemieckim miastem, w którym stanął w kwietniu 2007 roku pomnik Jana Pawła II. To wyraz podziękowania dla zmarłego w 2005 roku Ojca Świętego, wyraz wdzięczności za ogromny wkład, jaki włożył w porozumienie między Polakami i Niemcami, podziękowanie za to, że odnowił arcybiskupstwo w Hamburgu w 1995 roku. Na cokole umieszczono napis: Prekursorowi nowej Europy, ponownemu założy­cielowi arcybiskupstwa w Hamburgu, promotorowi polsko-niemieckiego pojednania. Monument wysokości 2,3 metra autorstwa zamieszkałego w Monachium artysty - rzeźbiarza Józefa Nowaka stoi przed katedrą St. Marien, zwaną też Mariendom, w hamburskiej dzielnicy St. Georg. Powstał z woli i zaangażowania miejscowej Polonii, skupionej wokół Misji Katolickiej, która partycypowała także w kosztach jego budowy (ok. 30 tys. euro). W zamiarze tym wspierał ją ks. prałat Jan Sliwański, wraz z hamburskim arcybiskupem Wernerem Thissenem i biskupem Hansem Jochenem Jaschke. Inicjatywę poparli burmistrz Hamburga Ole von Beust i konsul Jan Granat, a także senator kultury Hamburga Karin von Welck. Artystyczną koncepcję pomnika, jego bryłę, strukturę powierzchni i realistyczną wymowę dzieła poparli: profesor Bernard Schwichtenberg z Kilonii - prezes Związku Artystów Niemieckich, a także dyrektor i założyciel Bucerius Kunst Forum - Heinz Spielmann.

Partnerzy

Logo PRwN

Logo forum

Logo ZDPN

Logo der SdpZ Grau

MSZ logo2

SWS logo

logo bez oka z napisem

Biuro Polonii

Konwent 1

 

© 2013 - 2017 Magazyn Polonia. All Rights Reserved. Designed By E-daron.eu

Please publish modules in offcanvas position.